16η Συνάντηση: Η ιστορία με τα «παραμυθένια ένστικτα» από τα διηγήματα «Σβηστά χαλάσματα στο δρόμο της λύτρωσης και του μύθου» του Στέλιου Δουλγεράκη

 

Η ιστορία με τα «παραμυθένια ένστικτα» τελειώνει με τον πιο ωραίο τρόπο! Όταν η ζωή και η μοίρα «παραχωρούν τον χώρο τους» για να δείξουν την αξία τους, σαν να το χρωστάνε σε κάποια άτομα ή σαν να μετάνιωναν για τα λαθεμένα παιχνίδια που καμιά φορά έστηναν, τότε σημαίνει η ώρα της αληθινής στιγμής ενός ατόμου, μια στιγμή που τόσο πρόσμενε στο πέρασμα του χρόνου, μια στιγμή που τόσο περίμενε να του ανταποδώσει αυτό που του έλειπε, την επαφή με τις ρίζες του! Τώρα πια, ήταν ξάστερο ότι ο μύθος είχε διαβάσει καλά την αλήθεια, διότι οι ρίζες σε έναν άνθρωπο είναι βαθιές και αιώνιες, καθώς, όσο ο άνθρωπος δεν τις ανακαλύπτει, ο ίδιος χάνεται και παραμένει περιπλανώμενος στην ίδια του την χώρα!

Στο κεφάλαιο 7 του Επίκτητου από το εγχειρίδιο «Οδηγός για μια ευτυχισμένη ζωή», έγινε κατανοητό ότι ένας άνθρωπος δεν θα πρέπει να ξεχνιέται από τη στιγμή που «κατεβαίνει από το πλοίο». Θα πρέπει να έχει συνεχώς στραμμένο το μυαλό του προς το πλοίο, μην τυχόν κάποια στιγμή τον καλέσει ο καπετάνιος. Τότε θα σημάνει η ώρα του αποχωρισμού του ανθρώπου από τα εγκόσμια, διότι ο άνθρωπος πρέπει να τα αφήνει όλα εκείνα, υλικά αγαθά, γυναίκα και παιδιά, και να τρέξει στο πλοίο, χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω, προκειμένου να αγωνιστεί για έναν ανώτερο σκοπό! Αυτό είναι το «κάλεσμα της στιγμής στο χρόνο».